Eerder gingen we al even in op het verschil tussen SuperAMOLED en SuperAMOLED plus, de beeldschermtechnologie die in de Samsung Galaxy S2 gebruikt wordt – en dan met name op het verschil in rendering van foto's en filmpjes. Maar er is nog wat meer aan de hand.
In een 'traditioneel' (Super)AMOLED scherm, is een truukje uitgehaald met de pixels. Een pixel is daar opgebouwd uit acht zogenaamde sub-pixel – het truukje hier is dat er twee keer zoveel groene subpixels zijn als rode en blauwe, die gerangschikt zijn in wat Samsung een PenTile Matrix noemt. Het menselijk oog is gevoeliger voor groen dan voor rood en blauw – met als gevolg dat het scherm helder lijkt, ondanks dat de groene subpixel wat kleiner is dan zijn rode en groene broertjes. Ook zou het oog minder verschil tussen de pixels waarnemen, waar de resolutie hoger lijkt dan deze daadwerkelijk is.
Toch was een veelgehoorde kritiek op de SuperAMOLED schermen dat het beeld er vrij korrelig uit zou zien. En dus ging Samsung weer aan het werk, en heeft met haar SuperAMOLED plus scherm de balans weer terug gebracht: er zijn nu weer evenveel groene als rode en blauwe subpixels. Hiermee zijn er dus nog meer subpixels aanwezig dan in een SuperAMOLED scherm – volgens Samsung met als gevolg een nóg scherper en helderder beeld, en geen verkleuring, die op een SuperAMOLED scherm nog wel eens waar te nemen is.
Maar alle pixels en subpixels ten spijt, uiteindelijk zal het van de smaak van de gebruiker afhangen welk scherm er mooi wordt gevonden. Wat gelukkig wel onveranderd is gebleven, is het typische AMOLED kenmerk: zwart is zwart, zonder lichtuitstraling. Dit is en blijft waarschijnlijk nog wel even het mooiste kenmerk van dit soort schermen – en van de Samsung Galaxy S2.
(met dank aan OLED-INFO)
Geef een reactie